BARWY UCZUĆ - LANDRYNKA 6


	BARWY UCZUĆ - LANDRYNKA 6

Laura wiedziała, że Patryk jak potrafi ugodzić trafnie strzałą Amora prosto w jej serce. Co gorzej coraz trudniej z dnia na dzień było jej przeciwstawić się temu. Dobrze znał jej słabe punkty i umiał to wykorzystać. Miał serce dziewczyny, niemal w swojej garści i zarazem jej los. Po tym jak ją obniósł niesłusznie po całej okolicy na cb-radiu, ośmieszył, straciła nieskazitelną opinię w oczach stałych użytkowników radyjka. O nim również dobrze nie mówiono na eterze. Krążyły pogłoski o Patryku wśród znajomych ze Świdnika Bałałajki, Dymszy, Zbyszka z Podzamcza między innymi, że jest bardzo obłudny, nieodpowiedzialny, lubi się włóczyć i przede wszystkim ma coraz większe predyspozycje do przyswajania sobie cudzych własności . On sam natomiast Laurze tłumaczył ten fakt, iż wszyscy wokół po prostu uwzięli się na niego. Sama z własnego doświadczenia dobrze wiedziała jak to jest i co się wtedy czuje, kiedy ktoś uweźmie się złośliwie na konkretną osobę, robiąc z niej przysłowiowego „ofiarnego kozła”. Dziewczyna wraz ze swoimi rodzicami niestety coraz więcej tych wymienionych wyżej wad charakteru zaczęła zauważać w swoim ukochanym. Jednak jakiś wewnętrzny głos powtarzał jej wciąż, że jeśli on ją naprawdę bardzo kocha, to z czasem ta miłość go odmieni na lepszego. Miał przecież teraz prawie na co dzień same dobre przykłady ze strony jej rodziców. Jak i ze strony samej dziewczyny do naśladowania. Laura starała się jak najwięcej czasu poświęcać przebywając sam na sam z Patrykiem. Rozmawiała z nim o tym co jest złe, a co dobre. Tłumaczyła mu niemal jak małemu dziecku z własnego punktu widzenia co na czym polega, prosiła go, aby unikał kłamstw wobec niej. Mocno wierzyła w to, że wcześniej czy później porzuci swoje złe nawyki. Nie domyślała się nawet jak dalece się myli we własnym założeniu. Cały wysiłek i anielska wręcz cierpliwość do popełniania tych samych błędów przez Patryka nie miała granic. On sobie po prostu olewał to jak do niego przemawiała dobrocią, pragnąc mu ją zaszczepić na zawsze w sercu. To tak jakby ktoś rzucał ciągle grochem o ścianę. Zupełnie nic nie trafiało do niego. Podczas nieobecności chłopaka nagle w domu Laury pojawił się Mirek. Widząc go dziewczyna ponownie była zaskoczona przez tą jego niespodziewaną wizytę. Co on jeszcze tutaj u niej szukał, przecież powiedziała jemu wszystko bez ogródek, co o ich przyszłości wspólnej sądzi… Mirek raczej był pełen nadziei, że to co wydarzyło się przed miesiącem, dawno poszło w niepamięć.

–Czemu zawdzięczam twoje odwiedziny? Zapytała wprost Laura.

–Nie domyślasz się? Odpowiedział jej pytaniem na pytanie. Dziewczyna pokręciła przecząco głową.

-Lauro ja naprawdę bardzo żałuję, że tak podle wobec ciebie się ostatnio zachowałem. Spróbuj mi to wybaczyć, proszę. Każdy przecież popełnia w życiu różne błędy, nikt nie rodzi się doskonałym od razu. Byłaś przecież moją pierwszą dziewczyną i jak do tej pory jedyną, na której tak naprawdę najbardziej na świecie zależało mi i nadal tak samo zależy. -Czy wiesz, co ty do mnie w ogóle mówisz? - wypytywała Mirka, z niedowierzaniem Laura.
- Nie, to nie o to chodzi! Wysłuchaj mnie, proszę! Przemyślałem wielokrotnie to, co do ciebie czuję i postanowiłem się zmienić. Więcej! Ja już się zmieniłem, uwierz mi - potrafię być spokojnym i opanowanym człowiekiem - zapewniał ją były chłopak. - Daj mi szansę jeszcze raz, jeden, jedyny raz, zacznijmy wszystko od nowa, jakbyśmy się dopiero ze sobą poznali. Spróbujmy, a w niedługim czasie przekonasz się sama, że to prawda.
- Nie, Mirku, dawałam ci niejedną szansę - zapanowania nad samym sobą. Przez ostatnie 2 tygodnie, tuż przed naszym zerwaniem ze sobą, obserwowałam cię bardzo uważnie, ale ty tego nawet nie zauważyłeś i nie doceniłeś. Myślę nawet, że jesteś chory i powinieneś się leczyć. W ciągu miesiąca można zrobić małe postępy, ale bardzo ciężko nauczyć się jest samokontroli. Nie twierdzę, że jesteś złym człowiekiem, ale nam wspólnie po prostu nie wyszło. Trzeba się z tym pogodzić, dwa razy do tej samej wody się nie wchodzi.

W między czasie, w drugim pokoju, nawiązała się rozmowa zupełnie na inny temat.
Rodzice Laury przypomnieli sobie, że zbliżają się małymi krokami imieniny córki. Wypadały co prawda za półtora miesiąca, czyli 17 czerwca w poniedziałek, ale bardzo chcieli jej kupić coś wyjątkowego z tej okazji na prezent.
- Wiesz, nasza Laura bardzo marzy o złotym naszyjniku z serduszkiem - uchyliła rąbka tajemnicy kobieta swojemu mężowi.
- Widziałem, jak nieopodal naszego wieżowca
otwarto zakład złotniczy. Może wybierzemy się tam oboje?
- Tak, tak, jak najbardziej, ale jeszcze nie teraz, najpierw koniecznie musowo wziąć miarę z palca serdecznego u prawej ręki Patrykowi, jak przyjedzie,
bo rozmiar palca serdecznego naszej córki jest mi bardzo dobrze znany. Zamówilibyśmy u jubilera dla nich obojga od razu ślubne obrączki, skoro on nie ma pieniędzy na nie, a ty przecież dałeś im słowo, że co będzie w naszej mocy, postaramy się im pomóc.
- Masz rację, zupełnie wyleciało mi to z głowy - przyznał się żonie mężczyzna.

- Masz już kogoś? - Mirek znienacka zapytał Landrynkę. Dziewczyna nie chciała łamać mu serca udając, że nie słyszy pytania. Nie znosiła również kłamać, więc milczała.
- Powiedz mi, proszę, wprost. Nie owijaj niczego w bawełnę! - nalegał chłopak.
W końcu dziewczyna uznała, że jak powie mu prawdę, odczepi się od niej przynajmniej jeden, z dwóch. Stanowczym tonem głosu potwierdziła:
- Tak, jest już ktoś inny.
Mirek osłupiał. Wstał z fotela i przed swoim odejściem powiedział tylko tyle: - Widzę, że nic tu po mnie, ale gdyby nie wyszło ci z tamtym, pamiętaj, będę nadal czekał, wystarczy tylko jedno twoje słowo... Na biurku pozostawił dziewczynie numer telefonu do siebie. - Do zobaczenia Lauro.
Spojrzała na kartkę. Cyfry wskazywały na telefon komórkowy, nie zwlekając podarła ją z ulgą, mówiąc do siebie samej:
- Żegnaj Mirku.
Tymczasem Patryk znów przypomniał sobie o niej.
Jak go nie było, to nie było. Jakby przepadł, jak kamień w wodę. Natomiast, gdy pojawiał się, to przesiadywał do późna w domu dziewczyny. Nic nie mówiąc swojej matce dokąd się wybrał, na jak długo i kiedy wróci. Dziewczyna pomyślała, że skoro tak się zachowuje wobec najbliższych, to nic dziwnego, że rodzina nie ufa mu i traktuje go jeszcze jak smarkacza, a nie jak dorosłego mężczyznę. Wielokrotnie nakłaniała Patryka:
- Weź, proszę słuchawkę ode mnie, wykręć numer telefonu do siebie i powiedz po prostu - Mamo, wrócę o tej i o tej godzinie, nie martw się o mnie. Wszystko jest w porządku. - Nie musisz wcale jej mówić skąd dzwonisz. Pragnęła wszelkimi sposobami wzbudzić zaufanie nieznanych jej dotąd bliskich Patryka. Sama nawet sięgała po słuchawkę telefoniczną i podawała mu ją. Wtedy wyłączał z gniazdka telefon, odmawiając wykonania tej prośby. To tylko pogarszało i tak już zawiłą sytuację, w którą Patryk wmieszał nie tylko samego siebie, dziewczynę, ale i jej rodziców, narażając wszystkich troje na coraz to bardziej większe nieprzyjemności ze strony jego rodziny - co niebawem miało nastąpić. Była to dopiero cisza przed burzą. Przy którymś ze spotkań nagle matka Laury zapukała do pokoju.
- Wejdź mamo, wejdź.

–Ja tylko tak na chwilkę przyszłam do was. Wybieram się z ojcem do jubilera. Dobrze, że i ty jesteś Patryku. Chciałam poprosić cię chłopcze, żebyś dał mi swój palec serdeczny u prawej ręki do zmierzenia objętości. Będąc w zakładzie złotniczym zamówimy dla was obojga obrączki. Chyba, że się nagle moi kochani rozmyśliliście się? Żartobliwie uśmiechnęła się do córki i jej chłopaka.
Laura nie odpowiedziała nic. Spojrzała tylko na Patryka a on na nią. Uśmiechnął się nawet do dziewczyny i do kobiety. Wstał z fotela i podszedł do niej. Wyciągnął prawą dłoń i powiedział:

ależ skądże nie rozmyśliłem się, proszę. Objęła jemu palec serdeczny centymetrem, zapisała na karteczce rozmiar.
-O masz o wiele węższe palce od mojej córki, uśmiechnęła się znowu. Dziękuję.
-Ja również dziękuję pani. Odrzekł Patryk. Po czym matka Landrynki wyszła z pokoju i udała się wraz z ojcem jej do jubilera. Po pół godzinie małżeństwo było już z powrotem ze ślubnymi obrączkami dla młodych. Kupili także na imieniny dla Laury złoty łańcuszek z medalikiem Matki Bożej, bo na naszyjnik z serduszkiem o jakim od dawna marzyła córka po prostu nie starczyło im pieniędzy. Mieli przecież jeszcze spory wydatek związany z córki przyszłym weselem. Nie mogli liczyć na niczyją pomoc ze strony przyszłego pana młodego. Zastali jeszcze u boku Laury w mieszkaniu Patryka.
-O jak to dobrze, że jeszcze jesteście oboje! Zawołał z przedpokoju, odsłaniając harmonijkowe drzwi do pokoju dziewczyny ojciec. Żona jego wyciągnęła z czarnej torebki małą, białą ,papierową torebeczkę i podeszła do Laury i Patryka. –To są wasze obrączki, włóżcie do przymiarki. Jak , któraś okaże się zbyt ciasna albo za szeroka, to mówcie mi od razu. Dam je do poprawki. Po włożeniu na palce u prawych rąk obrączki okazały się idealnie dopasowane. Jedynie z łańcuszkiem złotym nie zdradzali się rodzice przed swoją córką ani przed jej chłopakiem.
To miała być do końca niespodzianka w odpowiednim ku temu czasie. Patryk zaczął zastanawiać się nad konkretnym terminem zaręczyn. –Odpowiadałby tobie Lauro np. 8 maja, to taki piękny miesiąc zakochanych, to wpada akurat w sobotę?
- Bardzo dobrze nawet wolałam żebyś sam wybrał konkretny termin daty naszych zaręczyn i ślubu kościelnego.
- No dobrze, ale przy waszych zaręczynach nie będzie naprawdę nikogo z twojej rodziny Patryku? Spytała mama Landryny.
-Nie może nikt dowiedzieć się z mojego domu kiedy odbędą się zaręczyny moje z Laurą, ani kiedy odbędzie się nasz ślub i gdzie, bo nigdy nie doszłoby do zawarcia związku małżeńskiego państwa córki ze mną. –Dlaczego tak sądzisz? Spytała zdziwiona Laura.
-O znam bardzo dobrze swoją matkę i doskonale wiem do czego ona byłaby wtedy zdolna. Zapewniał Iwo. Mogłaby nasłać do waszego domu albo prosto do kościoła np. policję.

-Wcale nie miałem takiego zamiaru żartować sobie ani wyolbrzymiać proszę pani. Czas upływał w mgnieniu oka. Laura czekając na dzień swoich zaręczyn marzyła o bardzo skromnym, cichym ślubie chociaż była jedynaczką.
Przeciwnego zdania na samym początku byli jej rodzice. Córka jednak wolała ich zawczasu przekonać, że to ona ma rację.
-Mamo z mojego punktu widzenia najlepiej będzie, jak zaprosi się moich chrzestnych rodziców, taty najbliższą rodzinę i twoją. Wystarczy w zupełności skromny obiad z 2 tortami. Nie musicie nawet orkiestry zamawiać. Mam sprzęt bardzo dobrej klasy, kaset z typowo weselnymi piosenkami również nie brakuje mi w domowej kolekcji. Czego nam więcej będzie potrzeba? Przecież tańczyć nie mogę… Zaprosimy całą masę osób, to zaczną dopytywać się o szczegóły na temat Patryka Rodziny mnie, ciebie ojca. Wyobraź sobie jak Patryk wtedy się poczuje w tym szczególnym dniu? Przypuszczam, że wcześniej czy później Patryk będzie zmuszony do tego, aby zerwać całkiem kontakt z własną rodziną. Jak oczywiście cała sytuacja na ostrzu noża nie ulegnie po naszym ślubie poprawie. No i nam również będzie nieswojo z tego powodu.

Kobieta wysłuchała uważnie argumentów córki.
– Słusznie mówisz Lauro, postaram się jeszcze dzisiaj wieczorem na ten temat porozmawiać z ojcem. Natomiast teraz weź notes z zapisanymi telefonami i adresami, poszukaj proszę numeru tel. do matki ojca i zadzwoń koniecznie do niej.
– Po co mamo? - spytała dziewczyna.
- Przecież za kilka dni będą twoje zaręczyny, jesteś najstarszą z trojga wnucząt mojej teściowej i wypadałoby córciu, gdybyś ją osobiście na nie zaprosiła. - Znakomity pomysł, na pewno twoja babcia bardzo ucieszy się z takiej niespodzianki! - odezwał się, wychodzący z kuchni ojciec dziewczyny.
Laura nie szukając wcale notesu, podniosła słuchawkę i z pamięci wykręciła następujący numer: 525-84-98.
Po chwili usłyszała:
- Słucham, kto mówi?
– Cześć babciu!
- Cześć wnusiu!!! - odparła staruszka. - Co słychać? Kiedy przyjedziesz z rodzicami do mnie na wieś? - zapytała.
– Jeszcze nie wiem babciu, ale tym razem dzwonię do ciebie, aby ci powiedzieć, żebyś ty nas zaszczyciła swoją obecnością w najbliższą sobotę 8 maja, rano.
– Bardzo dziękuję ci kochana Lauro za to zaproszenie, ale dlaczego akurat w ten dzień?
- Dlatego kochana babciu, ponieważ mam zaszczyt poinformować cię, że wkrótce wychodzę za mąż, a w sobotę odbędą się moje zaręczyny z Patrykiem, poznasz go osobiście.
Starsza kobieta przyjęła to za żart ze strony dziewczyny.
- Dziecko drogie, co ty pleciesz?
– Babciu jestem poważna, jak nigdy dotąd. Przyjedziesz do nas?
– Postaram się, ale nie obiecuję ci tego na 100%, ponieważ niezbyt dobrze się ostatnio czuję, to już 75 lat. A teraz, daj mi, proszę, do telefonu kogoś ze swoich rodziców.
– Dobrze babciu, pozdrawiam i czekam, masz do soboty być zdrowa jak ryba. Pa!
– Dobrze, dobrze, postaram się - odrzekła staruszka. Dziewczyna zawołała matkę i oddała jej słuchawkę.
– Mamusiu, babcia chce z tobą porozmawiać, bo mi nie
wierzy, że wkrótce wyjdę za mąż.
Matka wzięła od niej słuchawkę.
– Dzień dobry mamo. Tak, to prawda, co powiedziała Laura. To nie żaden idiotyczny żart.

Dzisiaj stronę odwiedziło już 26 odwiedzający (44 wejścia) tutaj!

bądź moim tul (i) panem...♥
zostań i bądź
moim tulipanem
a ja będę ci
różą bez kolców

tylko moim bądź
tego pragnę
przytul mnie
mocno do siebie

niech nie będzie
mi tak zimno dłużej
to nie ujemna temperatura
a samotność tak oziębła

całą mnie oblewa
bezgraniczny strach,
że zostanę znów
samotną bez ciebie

nie chcę być
przez całe życie
jeżem z kolcami
bez przerwy się bronię

zostań i bądź
moim tulipanem
rozgrzej serce
do czerwoności

niech będzie ono
koloru płatków róży i tulipana
bardzo gorące i pąsowe
nawet jeśli zadrżę

nie przejmuj się tym
to tylko chwilowy dreszcz
to będzie znak
że otrzymałam szansę

na wyzwolenie się
spod więzów oporu
przełamując w oczach
pogrążenie w strachu i rozpaczy
które były kajdankami
dla mnie od dawien dawna

wykorzystywane i powielane bez zgody autora- assandi .
(Dz.U. 1994 nr 24 poz. 83 z późn. zm.)