Odrzekłam. – No więc?... Wnikał w dalszym ciągu. –Widzisz poznałeś mnie, ale wszystkiego jeszcze o mnie nie wiesz. Jest pewien bardzo poważny problem… Nagle rozpłakałam się. –Co się stało? Powiedz  prawdę proszę! Boisz się mnie?! – Nie, posłuchaj  jeszcze jest czas, zaproś sobie kogoś innego na moje miejsce. Idź na 28 kanał wywoławczy i zawołaj ogólne dla dziewczyn. – O.K. w takim razie będę zmuszony to zaproszenie dwuosobowe zaraz podrzeć i wyrzucić do kosza. -Coś ty?!!! Oszalałeś?!!! – To powiedz mi wreszcie o co chodzi, czego tak naprawdę się obawiasz? Kłamać nie będę czy dłużej ukrywać przed nim tego, że jestem inwalidką 1 grupy poruszającą się na wózku i tak przez dość długi czas byłam nie fair wobec tego kolegi, który w niczym mi nie zawinił. Powiem  trudno co będzie, gdy dowie się całej prawdy, na pewno zmieni sam zdanie szybko na ten temat. Nacisnęłam nośną i wyrzuciłam z siebie potok słów jak truciznę. On rozmawiając dzień w dzień ze mną nawet nie domyśliłby się tego po mnie. Jestem na wózku. Zabierając mnie z sobą na tą imprezę, nie wiem czy dasz sobie samodzielnie ze mną radę przy pokonywaniu schodów na 1 czy 2 piętro? Nie chciałabym tobie przysparzać własnym inwalidztwem dodatkowo korowodu. Poza tym wcześniej z nikim innym nigdzie nie byłam w tym stanie, jak tylko i wyłącznie ze swoimi rodzicami. Domyślam się, że teraz wkurzyłeś się na mnie nie na żarty, za to iż nie powiedziałam ci o tym od razu. Wiem jestem nie w porządku wobec ciebie , więc idź proszę już na 28 kanał i zawołaj sobie pełnosprawną dziewczynę. Tam są same ładne, zgrabne i zdrowe. Na dodatek jestem niską i puszystą osobą. -No i to wszystko o czym mi obawiałaś się powiedzieć o sobie? To miało być takie makabrycznie straszne? W takim razie tym bardziej musisz na to pójść ze mną! –Dlaczego właśnie ja? Zapytałam go. – A dlaczego właśnie nie ty? W niczym w ogóle nie różnisz się od pozostałych dziewczyn, które są na cb-radiu. Nadal tym bardziej chcę koniecznie iść z tobą do szkoły muzycznej i z nikim innym. Jeżeli mi ponownie odmówisz dzisiaj, to zniszczę to dwuosobowe zaproszenie w tej chwili! Nie chcesz iść ty, to i ja też nie pójdę. –Poczekaj nie niszcz tej wyjściówki!!! Krzyknęłam do mikrofonu. Widzisz tak naprawdę nie jestem pewna czy moi rodzice mnie z tobą puszczą sam na sam. Zrozum, że nigdzie z nikim tym bardziej, z kimś ze swoich przyjaciół nigdzie dotąd nie byłam. Spróbuj proszę postawić się na moment w ich sytuacji ( to jak oni poczują się podczas mojej dłuższej nieobecności w domu ?) –Jestem przecież uczciwym, spokojnym i odpowiedzialnym chłopakiem, w co chyba nie wątpisz, znając mnie po tylu bardzo szczerych i bardzo długich rozmowach wspólnych. – Nie chcę być dłużej w twoich oczach perfidną obłudnicą! Nic nie mówiłam ci o tym jaka jestem, gdyż bardzo bałam się, iż nie zechcesz w dalszym ciągu ze mną kolegować się, no ale teraz to trudno. Twój wybór… możesz śmiało teraz zmienić zdanie. Nie mam żadnych zastrzeżeń co do ciebie Norbercie, przeciwnie mam bardzo miłe wrażenie o tobie, ale u mnie w domu raczej ciężko będzie przekonać oboje rodziców co do zabrania mnie przez ciebie  na imprezę. Godziny można było odliczać do Imprezy Poetycko- Muzycznej. O dziwo Klaudiusz tą wiadomość zamiast odebrać jak  jasny grom z nieba przyjął ze stoickim spokojem.- To wszystko co chciałaś mi powiedzieć o sobie? Ja już myślałem, iż to naprawdę coś gorszego. Zapytał mnie jeszcze raz. W głosie Norberta wyczuwałam wyraźny ton współczucia. – Jeżeli chodzi o pokonanie schodów, to przecież będą na tej imprezie inni pełnosprawni ludzie, jak nie dam sobie sam rady z tobą na wózku inwalidzkim, poproszę kogoś z uczestniczących o pomoc na niej. Niech cię Lauro o to już głowa nie boli! Dodał z przekonaniem Norbert. Nazajutrz zawołałam na cb-radiu innego swojego kolegę Pitera, był bardzo szczupłym ,choć bardzo wysokim chłopakiem, szatynem. Cześć Piotrku! Mam do ciebie prośbę znajdziesz troszeczkę wolnego czasu dla mnie koniecznie dziś po południu o godzinie 14-stej? –W prawdzie mam już zaplanowany cały dzień, ale na pewno coś wykombinuję, jak to jest coś ważnego, aby to przełożyć na jutro. A o co konkretnie chodzi? Zapytał mnie. –Jeden z kolegów zaprosił mnie na Imprezę Poetycko-Muzyczną dzisiaj o 14:30, bo ma wyjściówkę dwuosobową. Impreza odbędzie się w szkole muzycznej , nieopodal mojego miejsca zamieszkania. Zawołałam cię na 24 kanale, bo chciałabym poprosić ciebie o pomoc temu mojemu kumplowi w wyniesieniu mnie na wózku inwalidzkim na 1 czy 2 piętro, dokładnie to jeszcze nie wiem, które to będzie. Piter zgodził się. –O.K. będziemy w kontakcie jeszcze na cb-radiu, postaram się być punktualny. Natomiast w moim domu rodzice bardzo przeżywali to moje wyjście  spod ich zasięgu opieki rodzicielskiej. Oboje denerwowali sięi sprzeczali się o moje bezpieczeństwo. Niestety jak się okazało potem wszystkie dwuosobowe i pojedyncze zaproszenia zostały już dawno wysprzedane. Norbertowi nie udało się popaść dodatkowo na bilety dla nich, a bez wyjściówki wstęp wzbroniony. My mieliśmy dwuosobową wyjściówkę, dla mamy i taty było już za późno. Wreszcie zadzwonił w przedpokoju u nas domofon. To był Norbert, mama mu otworzyła. Wysoki, szczupły jasny blondyn, a za nim wszedł do środka Piotrek. Jeden i drugi widząc siebie nawzajem, poczuli się chwilowo zdziwieni. Aby zaspokoić obydwu ciekawość, najpierw przedstawiłam ich sobie. –Norbercie to jest mój kolega z cb, który wyraził zgodę żeby pomóc w pokonaniu bardzo wysokich krawężników i schodów. Po czym chłopcy podali sobie dłonie na przywitanie. Mama w pośpiechu zapisała na karteczce Norbertowi nasz numer telefonu 532-91-88 i dała mu.- To na wszelki wypadek jakby był w czymś problem. Mój ojciec do końca był przygotowany na wyjście razem z mamą i z nami, ale na szczęście udało się go od niej odwieść , aby jednak został sam w domu na kilka minut. mama sama nas odprowadziła pod samo miejsce. Pomogła jeszcze od siebie im wnieść mnie na wózku inwalidzkim na 2 piętro. Piotrek z mamą wrócili do naszego domu. Poczekać na telefon od Norberta jak się impreza skończy. Ja i on zajęliśmy z brzegu miejsce w 7 rzędzie na widowni. Młodzież recytowała bardzo dużo poezji przepięknej, także autorstwa tego znajomego Norberta, rosyjskiego poety. Miałam okazję tam osobiście go ujrzeć. Starszy, siwy pan z wąsami i brodą, był postury przypominającej postać Świętego Mikołaja. Poza tym na fortepianie i na skrzypcach młodzież i dzieci grali różne uwertury z repertuaru Chopina, Betovena, Mozarta, Czajkowskiego i innych kompozytorów muzyki klasycznej. Za, którą jak już wcześniej wspomniałam nie przepadam, ale mimo to nie żałuję, że pojechałam wózkiem inwalidzkim na tamtą być może pierwszą i jedyną na jaką zostałam wtedy zaproszona imprezę przez pełnosprawnego kolegę. Ten niecodzienny koncert ,oraz prezentacja wierszy i tak bardzo przypadła mi do gustu. Zawsze będę bardzo długo i miło ją wspominać. Na Imprezę Poetycko- Literackiej przyjechała niespodziewanie do tamtej szkoły muzycznej REGIONALNA TELEWIZJA LUBELSKA 3 z PANORAMY LUBELSKIEJ kamery zarejestrowały fragment tej corocznej uroczystości i nas oboje w duecie uczestniczących. Była również dziennikarka i prezenterka ( jak się nie mylę) popularna pani Ewa Dados, która organizuje zimową porą akcję pt: „ Pomóż Dzieciom Przetrwać Zimę” w telewizji. W PANORAMIE LUBELSKIEJ można było mnie i Norberta obejrzeć zaraz tego samego dnia o godzinie 22-giej wieczorem na żywo. Uroczystość przedłużyła się do 16-stej być może z minutami, po czym mój współtowarzysz wyszedł na moment poszukać telefonu w pobliżu, by powiadomić o zakończeniu imprezy. Do domu wróciłam w tym samym składzie osobowym, w którym przedtem przybyłam do szkoły muzycznej. Norbert jeszcze kilka razy odwiedził mnie, pożyczając mi od siebie kasety do posłuchania z muzyką poważną w wersji rozrywkowej. To on mnie namówił do tego, abym zaczęła na poważnie pisać poezję i prozę. Z czasem bardzo polubiłam coroczne „Ogólnopolskie Konkursy Literackie Poezji i Prozy” organizowane przez FUNDACJĘ SZTUKI OSÓB NIEPEŁNOSPRAWNYCH z Krakowa, FUNDACJI „ARKA” z Warszawy, oraz biorę również czynny udział w „Konkursach Małej Formy Literackiej”, organizowany przez Mazowiecki Okręg PZN, Klub „Żar” z Warszawy. Zdobyłam sporo dyplomów, kilka moich opowiadań zakwalifikowano się do druku w książce pt: „ Świat i ja, moje dobre i złe dni”, wygrałam również dzięki FUNDACJI „ARKA” 3-dniowy zjazd laureatów konkursu pod tym samym tytułem, który odbył się 19-22 sierpnia 2004r. Nie pojechałam jednak tam, musiałam również zrezygnować z wycieczki do muzeum, którą wygrałam w maju w Klubie „Żar”, z powodu problemu realizacji montażu pochylni o konstrukcji metalowej dla siebie.